Fotesintesis

ye la conversión de materia inorgánico en materia orgánico gracies a la enerxía qu'apurre la lluz. Nesti procesu la enerxía lluminosa tresformar en enerxía química estable, siendo'l adenosín trifosfato (ATP) la primer molécula na que queda almacenada esa enerxía química. Con posterioridá, el ATP usar pa sintetizar molécules orgániques de mayor estabilidá. Amás, deber de tener en cuenta que la vida nel nuesu planeta caltiense fundamentalmente gracies a la fotosíntesis que realicen les algues, nel mediu acuáticu, y les plantes, nel mediu terrestre, que tienen la capacidá de sintetizar materia orgánico (imprescindible pa la constitución de los seres vivos) partiendo de la lluz y la materia inorgánico. Ello ye que cada añu los organismos fotosintetizadores afiten en forma de materia orgánico en redol a 100.000 millones de tonelaes de carbonu ([1][2])

Los orgánulos citoplasmáticos encargaos de la realización de la fotosíntesis son los cloroplastos, unes estructures polimorfes y de color verde (esta coloración ye debida a la presencia del pigmentu clorofila) mesmes de les célules vexetales. Nel interior d'estos orgánulos tópase una cámara que contien un mediu internu llamáu estroma, qu'alluga diversos componentes, ente los que cabo destacar enzimes encargaes del tresformamientu del dióxidu de carbonu en materia orgánico y unos sáculos estrapaos denominaos tilacoides o lamelas, que la so membrana contien pigmentos fotosintéticos. En permedios, una célula foliar tien ente cincuenta y sesenta cloroplasto nel so interior.[1]

Los organismos que tienen la capacidá de llevar a cabu la fotosíntesis son llamaos fotoautótrofos (otra nomenclatura posible ye la de autótrofos, pero tien de tenese en cuenta que so esta denominación tamién se engloban aquelles bacteries que realicen la quimiosíntesis) y afiten el CO2 atmosféricu. Na actualidá estrémense dos tipos de procesos fotosintéticos, que son la fotosíntesis oxigénica y la fotosíntesis anoxigénica. La primera de les modalidaes ye la mesma de les plantes cimeres, les algues y les cianobacterias, onde'l dador d'electrones ye l'agua y, de resultes, esprender osíxenu. Ente que la segunda, tamién conocida col nome de fotosíntesis bacteriana, realizar les bacteries purpúreas y bacteria verde del azufre verde del azufre, nes qu'en dador d'electrones ye'l sulfuru d'hidróxenu, y consecuentemente, l'elementu químicu lliberáu nun va ser osíxenu sinón azufre, que puede ser atropáu nel interior de la bacteria, o nel so defectu, espulsáu a l'agua.[3]

A empiezos del añu 2009, publicóse un artículu na revista Nature Geoscience nel que científicus norteamericanos daben a conocer l'afayu de pequenos cristales de hematita (en Cratón de Pilbara, nel noroeste de Australia), un mineral de fierro que data de la dómina del eón Arcaicu, demostrando la esistencia d'agua

...