Revolución rusa

CONTO REVOLUCIÓN RUSA

O pasado é un lugar perigoso, para moitas decisións non hai volta atrás, hai moitos fantasmas. A família máis rica do mundo, o emperador e a emperatriz de toda Rusia, Nicolás e Alexandra, seus cinco fillos, desapareceron sin deixar rastro…

Asi comeza o noso conto...

Na Rusia do século XIX reinaba un Tar autocrático, aburrido e alcohólico, Alexandre III, anque tiña cousas boas, foi moi duro co seu fillo, ser Nicolas II. Ese neno tan sensible pero a  vez tan amable. Corria por palacio, por todas as habitacións, con só 8 anos, só pensaba en xogar por todas partes, novos cheiros... cores... cada día parecian ser diferentes, anque todos sabían que ían pasar os anos e algún día el ía a gobernar… Todo se vía inmóvil, cada vez que se escoitaban seus balbuceos de gargalladas e alegría por palacio...

Foron pasando os anos, Rusia estabase modernizando a un ritmo vertixinoso, pero seu goberno seguía sendo totalmente autocrático a diferenza da maioria das nacións europeas. Anque as famílias de clase media non tiñan dereito a ninguna  forma de expresión política, seus fillos uníanse a cualquer movemento revolucionario, planexaron o asasinato do Tzar, da  família imperial e dos gobernadores rexionales. E paradóxico que un ditador se manteña a salvo mentres se mostra estricto e sebero, porén (sin embargo)  no momento que ofreza a súa man, colleranlle o brazo, e cando a xente percibe devilidade ou cando perciben división todo comeza a derrubarse.

Mentres tanto Nicolás coa súa inocencia apartado de todo, sumerxido nas súas facetas conquistadoras por palacio, unha família comezarí a querer marcar unha historia, co neno Alexander Ulianov, era o primoxenito da familia e o irrmán maior de Lénin, tanto un como  outro eran brillantes na escoela, gañaban medallas. Alexander  uníuse a un grupo de estudantes para crear unha bomba e atentar contra o pai de Nicolas II, mentres este aisitía a unha ceremonia para conmemorar o asasinato do seu pai. A vontade do pobo era unha sociedade mística, máis que ideolóxica, pensaban que si derrocaban ao que estaba encima, o medo provocaria que o sistema se desintegrase para dar paso a un levantamento campesiño do que naceria un novo orden, según Marx, anque este decía que o último lugar donde avería unha revolución seria en Rusia. Existía esa idea romántica de que matando ao Tsar  se produciría unha reforma dun modo natural. Todo este pensamento desmantelado por a Ojrana non foi posible.

Apresando aos terroristas en cuestión de días, condenandoos a morte. O aorcamento  de Shasha, o 20 de maio de 1887,  o irmán maior de Lénin, chamado así pola súa familia, foi a motivación de Lénin. Este ingresóu nos movementos clandestinos revolucionarios seguindo o exemplo de seu irmán, vixilado de cerca por a policía secreta do imperio ruso, a  xa mencionada Ojrana.

Unha das grandes influenzas de Lénin antes de ler a Marx, foi unha novela de Nicolai Chernichevsky, que se titulava “que facer”, libro de excasa calidade, anque o leu cinco veces nun verán, onde o influiu máis que a obra de Marx. Lénin tiña que ir borrando as súas pegadas mentres viaxava polo pais, tratando de despistar a atención das autoridades. Mentres tanto Nicolás II estaba viaxando por o imperio ruso e por o extranxeiro. Foi un viaxe anunciado a bombo e platillo, cun inesperado final en Xapón. O 11 de Marzo de 1891, seu pai tratou de otorgarlle algunha responsabilidade e decidiu polo ao cargo do ferrocarril transiveriano, asique atrabesou Siveria, chegando ate Vladivostov, e logo  enviarono de misión a Xapón,  terminando esto en desastre, porque foi atacado repentinamente por un policía xaponés, sacando unha espada e dandolle un golpe na cabeza que o deixou mal ferido, Nicolás tomouseo ben fumando mentres o bendaban a pesar de que lle cortaaran un bo anaco de cráneo, dende entonces sufriu fortes dores de cabeza, esto posiblemente puxo aos xaponeses na súa contra, porque comenzou a chamarlles macacos, monos  e convenceuse de que eran inferiores aos rusos e de que serían conquistados facilmente en calquer guerra futura, sendo esto un adianto do que lles depararia no futuro.

Apenas dous anos despóis, no 1894 o Tsar Alexando III morreu repentinamente,  a temprá idade de 49 anos, por unha efermidade renaldeixaba así a seu pouco preparado fillo Nicolás como herdeiro ao trono. O problema dunha monarquía hereditaria  e a sucesión, o monarca supostamente  debe morrer no momento oportuno. Rusia quedóu conmocionada, Nicolás apenas tiña vinte e seis anos, é tranquilo, indeciso, vive a sombra de seu tío, o impoñente duque Ser Gay, estando aterrorizado cando seu pai morreu, enfrentado a perspectiva de que caira sobre el toda esa responsabilidade para a que recibira tan pouca preparación... unha semana despois do enterro de seu pai  casóuse con Alexandra Dehese, unha princesa alemá, tímida e debota que creceu nun pequeno principado alemán, neta da raiña Isabel. que se converteu na Tzarina, seu orixe supuxo unha ameaza para a familia Romanov, durante a primeira guerra mundial, nadie a quería, pero os grandes problemas de Nicolás surxiron moito antes, de feito na súa coroación inaugurouse a traxédia.

O que Nicolás vai decir no seu primeiro discurso e de importancia vital, pode tenderlle a man a democracia e a modernidade como Europa occidental ou continuar como monarquía absolutista: “ sei que ultimamente houbo persoas, que se deixaron levar , por soños disparatados de tomar partido nos asuntos  do goberno, sabei todos  que vou a manter  os principios da autocracia, coa mesma firmeza  pérrea que meu difunto e inolvidable pai”

É seu tio quen o anima a facer o discurso e quen anima a Nicolás a aceptar a autocracia sagrada, como única forma de goberno, anque é un erro  garrafal que anula toda posibilidade de reforma. Rasputín visita varios monasterios, sumérxese na relixion ortodoxa rusa, pero todo e moi rutinario, demasiado control, demasiada disciplina, un dos curas mandao seguir, e ensinalle o que son os Jlisti que significa azoutados, o que constitúe unha das sectas rusas máis notorias, son ilegais,  operan en segredo, e participan en rituales  salvaxes  e orxías.  Colle o camiño do pecado como camiño de redención, como pilar da súa propia fe, convertindose así en peregrino sacro, e percorre os bastos territorios durante anos.

O 26 de maio de 1896, mentres a coroación do Tsar, habia un campo chamado Hodinca ao oeste de Moscow e o goberno habria preparado xarras conmemorativas e pequenos obsequios para dar ao pobo, o valado e as entradas habianse disposto mal, e cando a xente avanzóu para recibir os regalos foron aplastados, morreron mil cincocentas persoas nunha espantosa traxedia… esa noite habia unha festa na embaixada francesa, e el non queria ir, pero convencerono para que asistira, isto volveuse na súa contra, acusarono de ser unha persoa insensible. Dependía do consello dos seus ministros, pero basicamente dende seu primer día como Tzar, practicamente todo o traballo preparabao e dispuñao a súa muller.

...