Rosalia De Castro
srejon986 de Febrero de 2015
567 Palabras (3 Páginas)195 Visitas
16. Rosalía de Catro ''Adiós Ríos, Adiós Fontes'', de Cantares Gallegos (1863)
Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...
.........................................
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adios Virxe da Asunción,
Adiós, ríos, adiós fuentes,
adiós, arroyos pequeños,
adiós, visión de mis ojos;
no sé cuándo nos veremos.
Tierra mía, tierra mía.
tierra donde yo me crié,
huertecillo que quiero tanto,
higueruelas que planté,
prados, ríos, arboledas,
pinares que mueve el viento,
pajarillos piadores,
casita de mi contento,
molino de los castañares,
noches claras de luna,
campanitas timbradoras
de la iglesita del lugar,
moras de los zarzales
que yo le daba a mi amor,
senderos entre el maíz,
¡adiós para siempre, adiós!
¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Dejo la casa donde nací,
dejo la aldea que conozco
por un mundo que no vi!
Dejo amigos por extraños,
dejo la vega por el mar;
dejo, en fin, cuanto bien quiero…
¡Quién pudiera no dejarlo…!
………………………………………
Pero soy pobre y, ¡desdichado!
mi tierra no es mía,
pues hasta le dan de prestado
la orilla por que camina
al que nació desdichado.
Os tengo, pues, que dejar,
huertecillo que tanto amé
hogueruela de mi hogar,
arbolillos que planté,
fontana del cabañal
Adiós, adiós, que me voy,
hierbecillas del camposanto,
donde mi padre se enterró,
hierbecillas que besé tanto,
tierra que nos crió.
Adiós Virgen de la Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe…
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...
¡Miña terra, ¡adios!, ¡adios!
¡Adios tamén, queridiña!...
...