La Animación Soiocultural

Este texto fala do balance e as perspectivas da animación sociocultural en España, cunha introdución de onde naceou a animación, como se difundiu por España e os seus altibaxos dende a súa aparición. Mostra uns puntos clave nos que se destacan os 4 siguientes:

Fontes teorico-practicas da animación sociocultural.

Evolución e actualidade da animación sociocultural.

Ramas profesionais e formaión da animación sociocultural.

Futuro da animación sociocultural.

- A introdución do texto comeza ca orixe da animación sociocultural en Francia nun documento a mediados do S. XIX donde indica como foi collendo forza durante os anos 60 – 80, sendo o seu punto culminante co inicio da democracia na decada dos 80, en cambo o longo dos anos 90 foi decaendo coincidindo ca entrada da animación na universidade. Os animadores Desenvolian accións socioeducativas e culturales con persoas, grupos e comunidades nos seus propios ámbitos da vida cotiá. En España ata anos máis adiante non chegou formalmente a animación, aínda que en xeral o noso país ha estado moi presente a animación sociocultural.

- Hai diversas fontes teórico-prácticas que inspiran e guían as actividades de animación desenvolvidas no noso país. Durante as décadas dos anos 60 e 70 as accións educativas xestaronse nun contexto de necesidade mediante dous procesos; reconstrucción comunitaria e loita fronte a dictadura. As primeiras accións educativas desenvolvidas nos ámbitos comunitarios, nas décadas dos 60 e 70, España foi moi receptiva con outros países seguindo as seguintes correntes; A corrente cultaralista, de traballo social, da educación popular e de adultos, de desenvolvemento comunitario e da educación de tempo libre e ocio. Estas correntes fundamentaron a reflexión e a práctica da animación sociocultural o longo da 2ª metade do S. XX.

- Co paso do tempo a animación foi evolucionando hacia formas propias e específicas de entender e desenvolver a práctica socioeducativa.

Nos anos 60 - 70 a animación sociocultural era unha especia de relixión sociol que podia axudar a resolver a maioria dos problemas sociais con `Militantismo´ como forma de adhesión e a vocación como motivo para a intervención, en contextos de necesidade e falta de libertade. O concepto de educación popular, que ata a década dos 60 era preponderante o traballo educativo fora da escola, confundese e se fundese coa da animación sociocultural. O longo destos anos ambas metodoloxias -desenvolvemento comunitario e animación sociocultural- conviviron no quefacer sociocomunitario, optando os axentes por unha ou outra metodoloxía en función da súa propia experiencia e formación. A animación sociocultural estivo ligada ao compoñente educativo e promocional mentres o desenvolvemento comunitario focalizouse de forma prioritaria sobre o compoñente comunitario.

Pronto vinculase a animación sociocultural coa educación no tempo libre e a pedagoxía do ocio, esta, como herdeira da educación popular, dirixiase maioritariamente a adultos mentres que a educación no tempo libre dirixiase a nenos/as e xovenes.

Nos anos 80 a intervención socioeducativa é do máis variado e heteroxéneo, uns interventores actúan con persoas e grupos de todas as idades, maioritariamente fora da escola e tanto en situacións de necesidade ou de libertade. Esta década e consideraca como a idade da consolidación da animación sociocultural en España como unha metodoloxía de intervención socioeducativa.

Na década dos 90, a animación sociocultural, institucionalizase o entrar na universidade e constitúese como unha profesión socioeducativa, aínda que esta entrada non supuxo a existencia dun profesional desta ata mediada esta década, na que a aparece un novo perfil profesional educativo coñecido como `Animador Sociocultural´. O longo destos anos a animación sociocultural está pasando a ser considerada, cada vez máis, como unha metodoloxía transversal de intervención socioeducativa.

- Co inicio do novo milenio podese falar en España de catro niveles de profesionalización en relación coa animación sociocultural; duas na formación reglada e outros dous no non reglada. Estos perfiles profesionais actúan, en moitos casos de maneira voluntaria.

A profesionalización de nivel II obtense a través de procesos de formación non reglada que corresponde ao monitor de tempo libre e director de tempo libre, o seu rasgo máis caracteristico destos e a súa vinculación co tempo libre e cunha vivencia educativa

...